Stel dat je middenin de nacht wakker wordt en niet meer weet dat je een mens bent. Niet dat halfslachtige geheugenverlies in Hollywoodfilms, waar mensen nog wel sexy gekleed met bijpassende nagellak Engels kunnen spreken. Nee, de hele harde schijf met mensen-kennis is gewist. Je zou nog kou voelen. En warmte. En honger. De basale functies intact. Als je in een bed lag, zou je daar geen woorden voor hebben. Geen weet van hebben. Maar wel het liggen voelen. Je kleding zou je misschien voor lief nemen. Of afwerpen omdat het je benauwde. Of gebruiken om een nest mee te bouwen. De stilte van voor de taal zou terug zijn in je hoofd. Zou je bang zijn voor mensen? Voor honden? Zou je sporen zoeken? Zou je weten wat sporen zijn? Misschien zou je zoveel andere talen spreken.